Όταν ο Γιάννης Σιαπέρας κι εγώ, πριν από τρεις μήνες, συζητούσαμε το ενδεχόμενο να αρθρογραφώ για το HellasRadio, ήταν κάπως αναμενόμενο, ίσως και ζητούμενο, να αναφέρομαι σε θέματα που συνδέονται πιο άμεσα με τον κλάδο μου: την Συμβουλευτική και την Ψυχοθεραπεία.
Με αυτό το άρθρο σπάω τη ροή αυτής της άτυπης συμφωνίας και γράφω ένα πιο γενικό άρθρο που συνδέεται με τις σκέψεις που κάνει ένας Ψυχοθεραπευτής που εκτός από το ρόλο του εργαζόμενου στο χώρο της Ψυχικής Υγείας είναι πολίτης μιας κοινωνίας, ενήλικας, γονέας, φίλη και συνάνθρωπος. ΄Ο,τι είμαστε λίγο πολύ όλοι μας.
Η ελληνική γλώσσα διαχωρίζει τις έννοιες ζωή και βίος. Η πρώτη λέξη αφορά την ποσοτική διάρκεια του ”ζειν” και η δεύτερη την ποιοτική της υπόσταση. Μες τον βίο, πέρα από τα γεγονότα που με χρονολογική σειρά μας ενηλικιώνουν , υφαίνονται τα συναισθήματα και οι εμπειρίες , οι αξίες και οι άυλοι συλλογισμοί μας, τα ανείπωτα όνειρα και οι υπαρξιακές μας ανησυχίες που δεν είναι εύκολο να γειωθούν σε πράξεις και σε λόγια.
Γιατί άραγε να επιλέγω τώρα να συγγράψω ένα άρθρο για τη ζωή και το βίο;
Η απάντηση συνδέεται με την μετά Χριστουγέννων εποχή/συγκυρία που σχεδόν όλοι μας τη βιώνουμε ως μια περίοδο επανεκκίνησης , όπου νέοι στόχοι περιμένουν να πραγματωθούν, μα και γεννιούνται στοχασμοί, για όσα φύγαν με τον παλιό χρόνο. Σε αυτή τη περίοδο βάζουμε συνήθως στόχους και όνειρα σε κίνηση για το επόμενο διάστημα ή συνεχίζουμε απλά στα μονοπάτια του παλιού χρόνου, εμβαθύνοντας σε ό,τι ήδη υπηρετούμε. Είναι απόλυτα προσωπικός ο δρόμος που ο καθείς μας επιλέγει την διαδρομή του , μα εκτός από προσωπικός δρόμος κουβαλά και βαθιές κοινωνικές επιταγές. Γιατί, ας μη ξεχνάμε, πως είμαστε παιδιά της γενιάς μας, τέκνα της κοινωνίας μας και εκφραστές του πολιτισμού μας.
Είναι μια στιγμή αναστοχασμού για τους περισσότερους, εκεί που αναμετριόμαστε με τη ζωή και το βίο μας. Ο Ιρβιν Γιάλομ, ψυχίατρος και υπαρξιακός ψυχαναλυτής, συχνά τονίζει πως η βιωμένη ζωή, η ζωή που δεν έχει πολλά να μετανιώσει , φοβάται λιγότερο τον θάνατο. Με άλλα λόγια η ζωή που βιώνεται, μοιράζεται, ερωτεύεται, φοβάται αλλά τολμά, αντιδρά, διεκδικεί, και ό,τι άλλο σημαίνει βίος για τον καθένας μας, είναι μια ζωή βιωμένη.
Και για να μην ξεχνάμε και τη ψυχοθεραπεία και τη συμβολή της στη βιωμένη ζωή, πιστεύω προσωπικά πως η συνθήκη της ψυχοθεραπευτικής πράξης μας βάζει σε ”στάση”, με την έννοια της ”παύσης”. Παύουμε τη ροή και αναστοχαζόμαστε, αναρωτιόμαστε, αν βαδίζουμε εκεί που θα θέλαμε κι επαναπροσδιοριζόμαστε στον προσωπικό μας χάρτη, ρυθμίζουμε την πυξίδα μας και οραματιζόμαστε τα καινούργια μας ταξίδια.
Σαφώς δεν είναι η ψυχοθεραπεία το μοναδικό όχημα, για να κάνουμε αυτή τη διαδρομή , μα είναι σίγουρα ένα μέσο που επιτρέπει τη ”στάση”, την εσωτερική μετακίνηση, την αφήγηση, την επαναδιατύπωση της ζωής και την εμβάθυνση του βίου μας.
